Dag 17: melk zorgt voor sterke botten

Maandag; voor ons de eerste dag van de adventure week. Het originele plan was dat ik na de twee weken lesgeven een week constructiewerk zou gaan doen. Ik hoorde echter dat ik ook kon switchen naar de avonturen week en dat dit niet erg zou zijn omdat er veel vrijwilligers waren voor de constructieweek. Ik wil zoveel mogelijk doen hier tijdens mijn tijd op Bali dus ik heb ervoor gekozen om bij te betalen en de adventure week te gaan doen. 

Als eerste stond vandaag een bezoek aan een koffie- en theeplantage op de planning. We werden hier met auto's in een uurtje naartoe gebracht. Ik was vooral benieuwd naar een bepaald gedeelte van de koffieplantage: de zogeheten 'Luwak' koffie. Luwak is de naam van een dier dat hier als heel belangrijk wordt gezien. Dit dier zorgt voor de koffie, maar je wilt niet weten hoe... De Luwak krijgt speciale bonen te eten. Deze bonen gaan door het hele verteringskanaal maar komen er heel weer uit. De ontlasting wordt gefilterd en de bonen worden gemalen en geroosterd tot koffie. Het stinkt totaal niet maar ik moest er toch niet aan denken om er een kopje van achterover te slaan.. Door dit bijzondere proces is de Luwak koffie de duurste koffie hier. 

Na de plantages werden we met de auto's naar een terrein verderop gebracht. Hier stonden mannen met mountainbikes op ons te wachten. We kregen allemaal een mountainbike en zijn vanaf deze plek de tour gestart. Bijna alles was berg afwaarts dus veel inspanning heeft het mij niet gekost. We fietsen door verschillende dorpjes, stopten bij tempels en een traditioneel Balinees huis en reden vervolgens door naar de rijstvelden. 

Tijdens het fietsen tussen de rijstvelden gebeurde het; mijn dag kreeg een andere wending. De paadjes waar wij op fietsen zagen er als volgt uit: een smalle strook beton, een smalle strook gras en vervolgens weer een smalle strook beton. Ik fietste op de linkerstrook beton toen ik moest uitwijken voor overhangende bebossing. Mijn plan was om even op het gras te fietsen en vervolgens weer terug te keren op het beton. Dit liep nét even iets anders dan verwacht. Ik draaide mijn stuur naar links, kwam met mijn voorband op de grasstrook en liep vast. Mijn voorband bleef haken in een gat dat onder het gras verstopt lag. Ik vloog over mijn stuur en daar lag ik dan, tussen de rijstvelden. Verbijsterd en met een hoge dosis adrenaline in mijn lichaam bekeek ik de schade. Gelukkig; schaafwonden, blauwe plekken, klein beetje bloed.

Geen gebroken telefoon of camera en ook de fiets was oké. Er werd mij aangeboden om de auto in te stappen maar het leek mij verstandiger om gelijk door te fietsen. Ik wil geen onnodige angst creëren en bovendien zullen mijn benen minder stijf aanvoelen morgen als ik ze nu blijf bewegen. Ik heb gelukkig de hele fietstocht kunnen afmaken.

Na de tocht en weer terug in ons dorpje, zijn we naar het kantoor van ons programma gegaan omdat we, wegens de vervelende voorvallen van vorige week, een taxi nodig hadden naar het politiebureau. Dit bureau bleek 1,5 verderop te liggen omdat wij voor dit soort zaken niets hebben aan de lokale politie. Onderweg naar deze plek begon ik mijn rechterarm meer en meer te voelen. Het begon als ik een vervelende tinteling. Je kent het vast wel: als je arm of been 'slaapt' krijg je ook zo'n vervelende tinteling. Na het hele politie gebeuren werden de tintelingen inmiddels ook vergezeld door pijn. De chauffeur adviseerde mij om toch even langs een kliniek te rijden voor advies. Zo gezegd, zo gedaan. 

Rond een uur of 7 's avonds arriveerden we bij een kliniek niet al te ver van het dorp waar ik verblijf. De dokter hier vertrouwde de situatie niet helemaal en heeft mij een röntgenfoto laten maken in het ziekenhuis. Dit was trouwens echt top geregeld. Er kwam een busje van de kliniek zelf voorrijden. Ik werd vergezeld door een verpleger die precies op de hoogte was van de situatie. Het busje reed tot aan de achterkant van het ziekenhuis. Zo stond ik binnen een paar tellen en zonder wachtrij midden in de röntgenkamer. Binnen 5 minuten stond ik ook weer buiten en kwam de verpleger mij weer ophalen, inclusief de zojuist gemaakte foto. 

Eenmaal terug in de kliniek verliep alles iets minder snel. Na bijna een uur te hebben gewacht werd ik binnen geroepen. Ik had in het busje de foto al bekeken en zag nergens een scheurtje of breuk. "Looks good, right?" vertelde ik de dokter. "Ja, je botten wel, maar de locatie niet." Was zijn antwoord. Na enige uitleg was zijn oordeel dat mijn schouder ontwricht (uit de kom) is en ik kreeg gelijk een mitella om. Hij vertelde mij dat zijn oordeel echter een voorlopig oordeel is en dat ik morgen het officiële oordeel van de röntgenarts zal krijgen. Zie je maar dat al die melk ergens goed voor is en dat mijn botten niet zomaar breken! 

Blij dat ik na een lange dag nu eindelijk in mijn bed kan kruipen, sluit ik deze dag nu af.

Welterusten!

Monique