Dag 22: dag Kuta, hallo Gili's!

30 juli 2019 - Padangbai, Indonesië

Vanochtend was even pittig. Ik zou om half zeven opgehaald worden zodat ik op tijd zou zijn voor de ferry van half negen. Natuurlijk, zoals ik ondertussen wel gewend ben hier, stond er om half zeven niemand. Om zeven uur nog niet. Nu begon ik me wel een beetje zorgen te maken omdat ik bang was dat ik, letterlijk, de boot zou missen. Ik probeerde Madé, de man van het tentje tegenover de kantine in Ubud, te whatsappen, maar in tegenstelling tot wat hij zei heeft hij helemaal geen Whatsapp. Super balen. Gelukkig kwam er dan om tien over zeven iemand om mij op te halen. Niet zomaar iemand, maar waarschijnlijk de grootste grappenmaker in Kuta. Hij had zijn shuttlebusje wegens de ietwat smallere straten ergens anders geparkeerd en kwam mij, met al m'n bagage van de hele reis en maar één werkende arm, ophalen op een klein motortje. Ik keek hem aan om te peilen of hij inmiddels zelf doorhad dat dit niet ging werken, maar hij keek mij aan met een blik van 'kom je nog?' Ik probeerde hem uit te leggen dat hij best m'n bagage mee mag nemen en dat ik dat erg zou waarderen, maar dat er geen haar op mijn hoofd is die er aan denkt om zelf op dat ding te stappen. M'n boodschap was blijkbaar niet zo goed aangekomen want meneer ging er op zijn motortje vandoor en ik moest hem maar volgen. Sjouwend met al mijn bagage aan één arm, geen flauw idee hoe ver ik nog moest lopen, begon ik hem maar te volgen. 

Zonder ontbijt en veel later dan gepland stapte ik eindelijk het shuttlebusje in. Ik mocht gelukkig voorin naast de chauffeur zitten zodat mijn schouder de ruimte had en niet geklemd zat. Over ontbijt gesproken, ik wilde nog even mijn ontbijt van gisteren delen:

IMG20190727100504

Nou, zo heb ik mijn pannenkoekjes nog nooit aangekleed hoor!

De reis verliep soepel, totdat de chauffeur in één keer op de vluchtstrook stopte. Niet veel later bleek dat we hier nog twee andere mensen kwamen ophalen. Helaas voor mij moest er tussen de chauffeur en mij nog een vrouw gepropt worden. Ik probeerde de man uit te leggen dat het pijn doet als mijn schouder druk ervaart, maar hij negeerde mij. De vrouw was een stuk liever en toonde wel begrip, maar ja, hoeveel kanten kun je op als je met z'n drietjes voor in een bus zit. 

Na een oncomfortabele en helaas toch wat pijnlijke reis kwamen we aan bij Padangbai. Ik was hier al eerder geweest, twee weekenden geleden toen we naar Blue Lagoon gingen. Hier verliep alles gelukkig een stuk rustiger. We kregen een bootpasje, moesten even wachten (wat mij tijd gaf om iets van ontbijt en wat drinken te halen) en konden vervolgens zo doorlopen naar de boot. Op de boot werd ik helemaal blij. Nadat we nog geen 5 minuten onderweg waren werd ons verteld dat we ook naar boven konden. Op het dek waren een soort bankjes gemaakt waar ik anderhalf uur lekker op heb kunnen uitwaaien. Wat een rust geven die wind in je haren, die zilte lucht in je neus en het uitzicht van alleen maar zee om je heen.

Je kunt wel aan alles merken dat de zee hier veel meer kracht heeft, maar dat vind ik ook wel weer mooi om te zien. Wat ik minder mooi vond om te zien was dat zelfs kilometers op open zee, er nog steeds plastic afval voorbij kwam drijven. Je ziet het wel op filmpjes en je gelooft het ook allemaal wel, maar het doet echt iets met me nu ik het zo in het echt zie. 

Na een tocht die voorspoediger en sneller verliep dan verwacht, kwamen we aan op Gili Trawangan. Voor veel mensen de eindbestemming, maar ik moest nog een boot vinden naar Gili Meno. Een slow-boot is hier een stuk goedkoper dus in eerste instantie ging ik daar voor. Helaas vertrok deze pas om vier uur in de middag en het was net elf uur in de ochtend geweest. De fastboot was een stuk duurder en toen ik de man achter de kassa vertelde dat deze prijs duurder uitviel dan gedacht was zijn antwoord: " dan ga je toch lekker zwemmen naar de overkant met al je bagage." Oef.. tot zover dus de vriendelijke Indonesische bevolking.. Ik heb uiteindelijk toch maar gekozen voor de fast boot. Het kon mij niet meer schelen hoeveel het ging kosten, ik wilde zo snel mogelijk naar dat stukje paradijs wat ik geboekt had. De overtocht naar Gili Trawangan duurde maar een minuut of 5. Gelukkig zaten er op deze boot wel lieve en behulpzame mensen. 

Op de Gili eilanden is gemotoriseerd vervoer niet toegestaan. Goed initiatief vind ik, maar ik heb aan de andere kant wat meer moeite met het alternatief. Een paard en wagen was mijn taxi voor naar het hotel. Ik vind het gewoon heel zielig om te zien. Ze zeggen dat ze goed voor de paarden zorgen en de beestjes zagen er ook absoluut niet verkeerd uit, maar toch.. Het voelde gewoon verkeerd om er gebruik van te moeten maken. Aangekomen bij de huisjes waarvan ik er eentje geboekt had, werd ik heel vrolijk. Het zag er prima uit! Twee mannen die amper Engels spraken maar wel graag een gesprek wilden voeren, namen mijn bagage aan en lieten mij het huisje zien waarin ik de komende week zal verblijven. Ik moest wat gegevens invullen maar heb alleen ingevuld wat ik vond dat ze nodig hadden. Ze gingen er mee akkoord en na de laatste uitleg over de accommodatie vertrokken ze weer. Toen ik de deur opende was ik toch iets minder blij. Het is vies (gelukkig niet het bed!), donker en de helft van de elektriciteit doet het niet. Zo zie je maar weer dat foto's behoorlijk kunnen bedriegen. 

Ik heb eerst even een klein middagdutje gedaan voordat ik naar het restaurant hiernaast ging. Hier zou de baas moeten zijn en ik wilde wel even kijken waar ik ging ontbijten en of alles wel klopte. De informatie die ik heb gekregen klopte. Helaas was er geen privé strand, in tegenstelling tot wat ze op Booking.com aangaven. Ik probeer het allemaal maar van me af te laten glijden. Blijkbaar gaat hier gewoon niets zoals het eigenlijk hoort en ik zal me daar bij neer moeten leggen.

In de middag en avond heb ik het wel heel moeilijk gehad. Ik heb nog nooit heimwee ervaren zoals vandaag. Ik denk ook omdat de verschillen groot zijn. Van drie weken samen optrekken met een vaste vriendengroep en elke dag wat doen naar in je eentje op een eiland zonder iets te doen. Ik probeer mij te blijven realiseren dat het nog maar een paar dagen is en dat ik een enorm gelukkig mens ben dat ik gewoon mag zonnen aan de andere kant van de wereld. Ik bedoeld,kijk mijn uitzicht nu eens:

IMG20190729094820

IMG20190729094810

IMG20190729090458

Prachtig toch!

Tot morgen!

Liefs,

Monique

Foto’s