Dag 29: samenvatting van Gili Meno

Disclaimer: ik ben ondertussen in Nederland, maar de reisverhalen lopen iets achter. Excuses! 

Zoals beloofd is hier de samenvatting van afgelopen week op het eiland Gili Meno. Ik heb al eerder aangegeven dat ik niet iedere dag zou schrijven omdat hier weinig tot niets gebeurd. En om nu elke dag te vertellen dat ik in de zon heb gelegen, een boek heb gelezen en ben wezen afkoelen in de zee of het zwembad, gaat voor jullie en voor mij op een gegeven moment ook vervelen. 

Nadat ik mezelf geïnstalleerd had in het huisje kwam ik er al snel achter dat de wifi verbinding niet helemaal geweldig was, eigenlijk gewoon slecht. Geeft niet, want dan ga ik gewoon op onderzoek uit naar een plek die wel goede wifi heeft en er ook een beetje leuk uitziet. Ik heb op de dag van aankomst gelijk actie ondernomen, wat spulletjes gepakt en ik ben gewoon gaan lopen. Na een wandeling van 10/15 minuten kwam ik op een plek die mij wel heel erg beviel. Ik zag strandbedjes, de accommodatie zelf verhuurde alleen maar villa's, er was een zwembad waar je gratis in mocht en ook de prijzen op de menukaart waren fatsoenlijk.

Ik werd al snel begroet door een vriendelijke ober en besloot hier te gaan avondeten. Het eten was meer dan prima en ook de wifi was voor hier goed te noemen. Om even kort samen te vatten hoe tevreden ik over deze plek ben: ik ben er op 2 dagen na elke dag geweest en heb daar dan bijna de hele dag doorgebracht. Op een van deze dagen heb ik zelfs vrienden gemaakt met een 8-jarig Frans meisje. We hebben onze gesprekken gevoerd in het half Frans/half Engels en hebben op mijn telefoon vaak Google Translate gebruikt. Ik zag dat ze geen leeftijdsgenootjes had en haar vader stond ook niet echt te popelen om haar te vermaken. Ik heb toen besloten om op haar aanbod in te gaan en we hebben ons een hele tijd geamuseerd in het zwembad. 

Halverwege de week, terwijl ik weer eens in de zon op een bedje lag, kwam er voor de zoveelste keer een verkoper langs met armbandjes en kettingen. Ik was in een goede bui (hoe kun je anders op zo'n eiland) en besloot in gesprek te gaan met de man. Hij vertelde mij dat hij alle sieraden zelf maakt en dat hij niet alleen de strandbedjes afgaat om ze te verkopen, maar ook om in gesprek te gaan met mensen en zo zijn Engels te kunnen verbeteren. Hij vind het ook interessant om te kunnen praten met mensen van over de hele wereld. Ondertussen had ik tijdens ons gesprek al even uitgebreid zijn collectie bekeken. Mijn oog was gevallen op een lichtblauw armbandje met het bedeltje van een schildpad. Met de gedachte dat het mij misschien geluk kon brengen bij het spotten van schildpadden heb ik, na onderhandelen voor een hele goede deal, het armbandje van hem gekocht. De volgende dag besloot ik om de ochtend in de zee te starten. Ik was mijn armbandje en de reden waarvoor ik het kocht ( geluk met spotten van schildpadden) alweer vergeten, maar het armbandje blijkbaar niet. Ik was nog geen 5 minuten onder water of er kwam al een schildpad voorbij zwemmen. Dit is echt het allermooiste wat ik ooit onder water gezien heb. Schildpadden zoals ze horen, vrij en lekker op hun gemakje voorbij zwemmen. Geen haast, geen stress, prachtig. 

Omdat ik nu al een aantal dagen rondhing op hetzelfde plekje wilde ik op zoek naar een ander plekje op het eiland. Het liefst ook met een zwembad maar vooral met wifi en strandbedjes. Ik liep en ik liep, maar heb nergens een beter plekje kunnen vinden. Op het moment dat ik dacht: 'laat maar zitten, ik pak het eerste het beste terras', zag ik iets bekends in de verte. Ik was ondertussen al zeker 1,5 uur aan het lopen en in die hitte wil je misschien ook gewoon iets bekends zien op een gegeven moment. Ik liep toch door, mezelf belovend dat als het niet is wat ik dacht, ik daar wel gewoon ging zitten en in ieder geval wat ging drinken. Het geluk was met mij want het was wel wat ik dacht: het restaurant waar ik al dagen vertoefde. Blij dat ik er was realiseerde ik mij ineens wel dat ik dus letterlijk het hele eiland rond heb gelopen in bijna twee uur tijd. Het stond op mijn lijstje om nog te doen deze week, dus dat kon ik al mooi afstrepen!

Omdat ik ondertussen wel door heb dat hier niets gaat zoals het hoort, heb ik op de aankomstdag al gelijk de boot voor de terugweg geregeld. Het is maar een overtocht van 5 minuutjes, maar ik moet wel op tijd op het andere eiland zijn om de ferry te halen. De jongen waarmee ik het geregeld heb werkt in het restaurant van de accommodatie en heeft mij tot nu toe elke dag herinnert aan onze afspraak. Een beetje opdringerig maar omdat hier niets gaat zoals het hoort was ik eigenlijk wel blij met die dagelijkse bevestiging. Na een aantal dagen kwam hij ineens naar mij toe met de mededeling dat ik de kapitein een voorschot moet geven om verzekerd te zijn van de overtocht. Het is niet dat ik de jongen niet vertrouwde, maar ik heb het niet gedaan. Ik heb hem uitgelegd dat ik snap dat het zo werkt, maar dat ik het raar vind dat hij er pas na een aantal dagen mee komt en dat ik geld moet geven aan een kapitein die ik nog nooit gezien heb. Waarschijnlijk gaat het allemaal goed, maar ik heb niet veel cash meer en wil geen risico lopen. Na wat over en weer gepraat te hebben vond hij het volgens mij teveel moeite worden en zei hij dat het ook goed is als ik die dag zelf betaal. Ik heb nog wel even gecheckt of ik dan alsnog verzekerd ben van een kapitein, en dat bevestigde hij gelukkig. 

Het restaurant bij de accomodatie beweerd trouwens een echt pizza-restaurant te zijn, maar dat bleek niet helemaal waar te zijn toen ik daar op een avond een pizza bestelde. Het rook goed, het zag er goed uit, maar toch vond ik in de pizza op een gegeven moment een ingrediënt dat zeker niet op de kaart stond: stukjes plastic. Het was dus gewoon een opgewarmde diepvriespizza. Ik heb het natuurlijk gemeld, maar kreeg niet de indruk dat ze er veel om gaven. Ze gaven ook bar weinig om de stroomstoring van meer dan een uur diezelfde avond. Ik ben op een gegeven moment uit m'n kamer gegaan om maar even te checken in het restaurant of ze überhaupt wel wisten van de storing. Jawel hoor, iedereen was prima op de hoogte maar de gedachte om de gasten even te informeren is blijkbaar niet normaal hier. Na een uur was gelukkig alles weer bij het oude. 

Dat ik na een aantal dagen gewend was aan het relaxte, ietwat saaie eilanleven bleek wel toen ik op een ochtend wakker werd en mij ineens afvroeg of het 2019 of 2020 was. Ik had oprecht geen flauw idee en had ook geen internet om het op te zoeken. Het heeft me de hele ochtend bezig gehouden, maar niet genoeg om een plek met wifi te zoeken om het antwoord te vinden. Toen ik er eindelijk achter was dat het echt nog steeds 2019 is, had ik weer innerlijke rust en besloot ik om iets leuks te boeken op dit eiland: een snorkeltocht. 

Op zaterdag, de laatste volle dag op dit eiland, heb ik in de ochtend de snorkeltocht gedaan. Alles was van te voren geregeld en betaald, maar ik had keurig een bonnetje gekregen als bewijs. Om 09:45, de afgesproken tijd, stond ik helemaal klaar. Zoals jullie ondertussen wel weten had ik kunnen verwachten dat er om 09:45 helemaal geen boot lag te wachten. Na een kwartier te hebben gewacht kwam er iemand aanlopen die wel wist om welke 'kapitein' het ging en belde hem op. Lang verhaal kort: er werd veel heen en weer gebeld, ik moest samen met iemand anders een stukje verderop gaan wachten en net geen uur later kwam er een bootje. Niet het bootje waar ik van origine mee zou gaan, want die beste kapitein is nooit komen opdagen. De man die dus voor mij aan het bellen was geslagen had al door dat het te moeilijk werd en heeft een plekje voor mij kunnen regelen bij een andere snorkeltocht. Hartstikke fijn, en zo heb ik, met enige vertraging, toch nog de snorkeltocht kunnen doen. Deze tocht was prachtig. Ik heb van alles gezien: schildpadden, een zeer levendige onderwaterwereld, een gezonken standbeeld en het wrak van een schip. Ik ben echt blij dat ik deze tocht heb gemaakt. 

Tot zo ver de samenvatting van mijn week op Gili Meno. Het volgende verhaal zal over de terugreis gaan.

Tot snel!

Liefs,

Monique