Dag 21: onderweg naar Kuta

Vanochtend ben ik op het gemakje wakker geworden. Ik heb al mijn spullen gepakt, want na deze weekend trip kom ik hier niet meer terug. Het was een gemixt gevoel als ik eerlijk ben. Aan de ene kant jammer dat mijn tijd met dit programma er nu al op zit, maar aan de andere kant voelde ik ook de drang om naar huis te gaan. Dit is nog niet het geval want ik heb hier nog een week, maar het gevoel was er wel. 

Na het ontbijt ging ik naar het tentje tegenover de kantine. Hier verkoopt een man genaamd Madé verschillende dagtrips, boottrips, etc. We hebben al eerder dingen met hem geregeld en dat is tot nu toe bevallen. Ik ga na dit weekend naar de Gili eilanden en heb daarvoor een bootticket en vervoer nodig. Na wat onderhandelen zijn we er samen uitgekomen. Het koste best nog wat geld, maar daarvoor word ik opgehaald uit Kuta, gebracht naar de haven in Padangbai, heb ik een boottocht naar Gili Trawangan en op de terugweg heb ik de boot van Gili Trawangan naar Padangbai en word ik naar het vliegveld gebracht. Het geeft me ook wel een fijn gevoel dat alles alvast geregeld is. Nou ja, alles.. ik moet nog wel een boot regelen van Gili Trawangan naar Gili Meno.

Gili betekent trouwens 'klein eiland'. De Gili eilanden zijn in totaal 25 eilanden, maar over het algemeen wordt met de Gili eilanden Gili Trawangan, Gili Meno en Gili Air bedoeld. Gili Trawangan is het grootst en er is daar dan ook het meeste te beleven. Van grote feesten tot verschillende activiteiten of gewoon relaxen aan het strand; je kunt het allemaal daar. Gili Meno ligt hiernaast. Dit eiland wordt ook wel het honeymoon eiland genoemd. Er is hier behalve snorkelen, zonnen, fietsen en een boek lezen niet veel te doen. Je kunt het hele eiland rond lopen in ongeveer twee uur. Gili Air schijnt qua sfeer en activiteiten precies tussen deze twee eilanden in te zitten. Mij leek het wel lekker om na al het gedoe de vakantie rustig af te sluiten en heb daarom gekozen voor Gili Meno. Ook omdat ik daar een hele leuke accommodatie heb gevonden: bamboe hutjes aan het strand. Klinkt toch heerlijk? 

Na alles geregeld te hebben met Madé heb ik mijn spullen gepakt en om 11:00 uur was iedereen klaar om te vertrekken. We hadden snel een chauffeur gevonden voor de dag en ook over de prijs was iedereen het gelijk eens. Onze eerste stop was in Ubud zelf. We zijn hier bijna iedere dag geweest, maar waren er nog niet aan toegekomen om tempels te bezoeken. Het gedeelte dat je kunt bezoeken is publiekelijk en niet heilig, dus je hoeft hier niet je schouders en knieën te bedekken. We hebben twee tempels bezocht en zijn daarna weer op pad gegaan. 

Hierna hebben we onze weg vervolgd richting Kuta. Onze chauffeur vertelde ons dat we door een zilver- en gouddorp zouden rijden. Op de vraag of wij daar wilden stoppen reageerden wij bevestigend. We zijn hier gestopt en hebben het hele proces van zilver en goud maken gezien en hoe ze hiervan sieraden maken. De hele plaats hing ook vol met de meest prachtige schilderijen. Heel bijzonder om te zien. 

Na deze tussenstop zijn we wel in één keer doorgereden naar Kuta. Eenmaal aangekomen was het volgens de chauffeur en volgens Google Maps maar een paar minuten lopen. De chauffeur wees ons een bepaalde richting in, maar precies weten deed hij het niet. We hebben al ons vertrouwen in Google Maps gelegd en begonnen te sjouwen met al onze bagage. Op eentje na hadden we allemaal al onze bagage mee, omdat we niet meer terug gingen naar het hostel. Na bijna een kwartier gesjouwd te hebben, vertelde de navigatie ons om rechts af te slaan. We deden dit, maar kwamen terecht op een soort binnenplaats. Waar Google ons vertelde om rechtdoor te gaan, was inmiddels een hoge muur gebouwd. We hebben verschillende mensen om aanwijzingen gevraagd, maar niemand leek te weten waar ons verblijf was. Uiteindelijk heeft een van ons haar spullen gepakt en is de straat in gegaan om rond te vragen. Terwijl we stonden te wachten op haar terugkomst keek ik rond in het straatje waar we stonden. Naast mij was een man bezig met het bewerken van hout. Met een soort speciale brander maakte hij tekeningen in hout. Het zag er prachtig uit en ook zijn andere werken die daar hingen waren kunstig. Ineens kreeg ik het idee om het logo van Colin's bedrijf te laten bedrukken. Via Facebook zocht ik het logo op en onderhandelde met de man over de prijs. Ik moest de helft alvast betalen en in goed vertrouwen heb ik dat gedaan. Ik werd absoluut niet teleurgesteld. De man was zelfs zo aardig om filmpjes op te sturen van de momenten waarop hij werkte aan Colin's souvenier. Als je die wilt bekijken; ze staan op de Facebook pagina van PCBEST. Met het eindresultaat ben ik, en gelukkig ook Colin, zeer tevreden. Een origineel souvenier! 

Na het wat vroege avondeten (of een hele late lunch want die hadden we nog niet gehad) regelde ik een taxi en vertrok ik naar het ziekenhuis. Ook hier was het weer goed geregeld. Er was een speciale balie voor buitenlanders/toeristen waar alleen maar werknemers achter zaten die prima Engels spraken. Na een tijd gewacht te hebben werd ik door de assistent van de dokter binnen geroepen. De orthopeed kwam als zeer kundig en professioneel over. Volgens mij een vrouw met een schat aan kennis. Ze bekeek mijn foto, het medische rapport en begon ondertussen steeds meer te fronsen met haar wenkbrauwen. "Ehm.. they said a dislocation of the shoulder?" vroeg ze aan mij. Ik knikte bevestigend. Ze vertelde mij dat zij er totaal niet zo over denkt, en na wat onderzoekjes vertelde wat ze dan wel dacht: het scheuren van een spier in mijn arm. Om dit zeker te weten moet er een MRI gemaakt worden. Helaas is de wachtlijst voor een MRI hier weken en weken en zal ik dus moeten wachten tot ik weer in Nederland ben. Ook weet ik dan pas wat de schade is. Als het een klein scheurtje is herstelt het vanzelf met veel rust en zal ik daarna fysiotherapie nodig hebben om alles weer goed te kunnen laten werken. Als de spier voor de helft of meer gescheurd is ben ik verder van huis en zal ik geopereerd moeten worden. Ik geloof alleen niet dat dit laatste het geval is. Ik denk dat ik dan veel meer pijn zou moeten hebben. 

Na dit hele avontuur ben ik teruggegaan naar onze kamers. We zijn hierna nog even de stad in gegaan. Na deze dag ben ik heel blij om mijn bed te zien.

Welterusten!

Monique