Dag 15: Nusa Penida en de overheid

Zaterdag. Een dag in het weekend maar toch stonden we vroeg op. Om 06:45 werden we opgehaald door onze taxi. Een kwartiertje eerder dan normaal, omdat we nog even geld wilden pinnen bij de supermarkt. Helaas begreep onze chauffeur het plan niet en is hij totaal de andere kant op gereden. We bleven hem om de twee minuten vragen of hij wel zeker wist dat dit de plek naar de supermarkt was. Elke keer kregen wij een bevestigend antwoord, maar wij begonnen ondertussen steeds minder te herkennen van de omgeving. Uiteindelijk had ook de beste man door dat wat hij deed niet helemaal de bedoeling was. Hup, Google Maps erbij en ja hoor: totaal uit de richting. Bij ons begon de klok nu wel wat nadrukkelijker te tikken. Er gaat namelijk maar één ferry per dag naar het eiland waar wij naartoe willen en die moeten we dus wel zien te halen.. Gelukkig ging na het pinnen onze chauffeur op standje Max Verstappen en waren we nog op tijd voor de ferry. Blij dat we uit die auto waren, want onze chauffeur heeft bijna de hele tijd gebeld. En denk maar niet dat hij een mannelijke stem heeft. Nee hoor, uit deze man kwam een stem die voor het luister comfort net even een frequentie te hoog lag. Bij de wachtplaats van de Ferry konden we even tot rust komen. Geen getetter, alleen rust en de zilte lucht. 

Na ruim een half uur vertraging, zoals bij bijna alles op dit eiland, konden we op de ferry stappen. Steigers kennen ze hier niet, althans niet in deze badplaats. Dus daar gingen we dan: backpack op je rug, schoenen in de hand, broek zover mogelijk opstropen en dan de zee in, op naar je bootje. Fijn dat de zee niet koud was en de afstand niet ver, net genoeg voor een verfrissing in de ochtend. Het boottochtje ging voor de rest prima. Je kunt wel merken dat de zee hier veel wilder is en veel meer kracht heeft. Ik ben op een gegeven moment verplaatst van voor in de boot naar helemaal achterin. Hier was de boot open zodat ik frisse lucht en een mooi uitzicht over zee had. 

Eenmaal aangekomen op het eiland Nusa Penida lag daar wel een steiger te wachten op ons. Althans, een drijvende plank waar je maar snel overheen moest lopen.

We werden begroet door een kolonie van taxichauffeurs die volgens zichzelf allemaal de beste prijs hadden. Nadat we weer aan land waren en onze schoenen aan hadden, bracht één van de taxichauffeurs ons naar het hotel. Gelukkig dat we met z'n allen oplettend en scherp zijn, want we waren de haven nog niet uit of de taxi stopte al. Een officieel uitziende man kwam op onze auto aflopen. Hij droeg een rode polo met één of ander logo. Dit logo kwam ook terug op zijn rode petje en op het identiteitspasje dat om zijn nek hing. Hij vertelde ons dat hij van de overheid is en dat iedere toerist een kleine toeslag moet betalen bij aankomst op het eiland. Maïka (ook een Belgisch meisje) en ik vertrouwden het gelijk al niet en legden aan de andere meiden uit dat we dachten aan oplichterij. We gingen in het Engels moeilijk doen tegen de man en vertelden hem herhaaldelijk dat we hem niet geloofden en dat we al helemaal niet gingen betalen, hoe klein het bedrag ook is. Na een paar minuten moeilijk doen en volhouden zei de man iets in het Indonesisch waarop hij omdraaide en weg liep. De taxichauffeur begon te lachen, sloot zijn raampje en bracht ons naar het hotel. Dit was voor ons wel het ultieme bewijs dat we inderdaad met een oplichter te maken hadden. Ongelooflijk ook dat de taxichauffeur gewoon meespeelde en stopte. Moet je nagaan hoeveel mensen hier dus wel intrappen..

Het hotel maakte alles goed. Alle ellende van die week was snel vergeten en ook de man van ' de overheid' passeerde niet meer in mijn gedachten. Het hotel was net als op de foto's, misschien zelfs nog mooier. Een stenen trapje leidde je direct de zee in en in de zon schitterde een heerlijk zwembadje. De bedden lagen ook perfect en de airco was er eentje om over naar huis te schrijven. Na de lunch zijn we dan ook eerst even een siësta gaan houden.

Een stuk uitgeruster en opgefrist verlieten we na een uurtje of 2 het hotel. We hadden namelijk zin in wat wateractiviteiten en niet ver van het hotel vandaan konden we dit doen. Na een minuut of 10 in de taxi te hebben gezeten arriveerden we bij een strandtent. Aan het einde van een gangetje konden we het strand al zien liggen, heerlijk! We vertelden onze plannen aan de man die ondertussen op ons af was komen lopen. "Wait a second, I'll get my boss" werd ons verteld. Vanaf de zijkant kwam er een lange blanke man aanlopen. Natuurlijk is de baas een blanke uitbater, was onze eerste reactie. Deze man bleek een ontzettend aardige, gastvrije en goedlachse Amerikaan uit Florida te zijn. Hij is naar Bali verhuisd voor de liefde en runt de watersportfaciliteiten met zijn familie, zelfs de inmiddels aanwezige kleinkinderen. De andere meiden wilden graag op een soort donut-achtige boot wat achter een speedboot hangt, maar mijn oog was al op iets anders gevallen. Iets wat ik ontzettend graag wilde en wat al lange tijd door mijn hoofd spookte: jetskiën. Hiervoor kiezen was echt de allerbeste optie. Wat heb ik genoten 20 minuten lang op het water! Echt een droom die uitkwam. Mede ook dankzij de goede instructeur die mij veel heeft geleerd en heeft laten zien van het eiland. Na dit wateravontuur stond de Amerikaan ons al op te wachten om te vragen hoe we het hebben gehad. Niet veel later werd door zijn personeel aan ons gevraagd of wij met hen wilden gaan snorkelen. Het was immers nog prachtig weer en de zon ging voorlopig nog niet onder. We konden gratis snorkelsets lenen en hebben ons hier tot het begin van de avond prima mee vermaakt. Prachtig om te zien dat de onderwaterwereld zoveel te bieden heeft. 

Voor het avondeten zijn we naar een restaurantje aan de overkant van de weg gegaan. Het bleek achteraf dat we toch nog geen afscheid konden nemen van de watersportplek want we hebben hier de avond op het strand afgesloten met een lekker kopje thee.

Welterusten! 

Liefs,

Monique