Dag 1 en 2: het reizen

Allereerst mijn excuses dat mijn eerste verhalen zo lang op zich hebben laten wachten. Ik zou eigenlijk een blog schrijven via een andere website, maar deze website doet het helaas niet meer op mijn account. Ik gebruik daarom deze website, waar ik als eerste mee begonnen ben.

Nu ik dit uitgelegd heb kan ik beginnen aan het inhalen van het schrijven, te beginnen met de reis.

Dat was het dan. De wekker gaat op zaterdagochtend en ik blijf nog even versuft liggen. Een beetje in de war omdat a) mijn wekker niet vaak zo vroeg gaat op zaterdag en b) ik nooit op zaterdag in Den Bosch ben. Al snel realiseer ik me dat het vandaag dan echt gaat gebeuren: ik pak het vliegtuig naar Bali, Indonesië. De ochtend heb ik gebruikt om de laatste spulletjes in te pakken, alles netjes en schoon achter te laten en op m'n gemakje te kunnen vertrekken. 

Eenmaal op Schiphol aangekomen verloopt alles eigenlijk heel soepel, vooral met de bagage. Ik had bij de Action een bagage weger gekocht, maar deze bleek er kilo's naast te zitten. Zo was mijn handbagage geen 8.1 maar 4.7 en mij koffer geen 29.3 maar 15.2. Dat scheelt behoorlijk, maar gelukkig wel in mijn voordeel! Ik stond versteld van de techniek tijdens de paspoortcontrole. Je hebt een laan waarin de paspoortcontrole op basis van self-service is. Je laat je paspoort scannen,staat stil tussen twee poortjes en een camera vertelt je waar je moet kijken om vervolgens je hoofd te scannen. Vernuftige dingen zijn het. 

De eerste vlucht van Amsterdam naar Doha (Qatar) was 6 uur en verliep, op een vertraging na, voorspoedig. Ik vermaakte me goed, zat naast prima mensen en heb voor het eerst een straaljager in actie gezien van bovenaf. Heel gaaf! 

Op Doha had ik even de tijd om mezelf op te frissen. Ik heb ervoor gekozen om naar de spa te gaan en daar een douche te huren. Wat een luxe zag ik daar. Mooie douchecabines, dure shampoo's, gratis spullen als tandenborstels, scheersetjes, parfum, enz. Ik voelde me weer helemaal goed en was klaar voor de volgende vlucht. 

Eenmaal in het volgende vliegtuig begon ik me toch een beetje naar te voelen. We liepen een vertraging aan de grond op omdat we niet konden vertrekken. De reden weet ik niet, want ik dommelde steeds in slaap. Toen we eindelijk vertrokken kregen we eten en verfrissende doekjes waarna ik mezelf al snel beter begon te voelen. Over het eten aan boord heb ik niets te klagen, dat was op beide vluchten echt prima. De 10 uur durende vlucht viel zwaarder dan ik had gedacht. Ik heb gelukkig toch ergens een paar uurtjes slaap kunnen meepakken en heb ook mooie dingen gezien vanuit het vliegtuigraampje. Toen we boven Bali vlogen zag ik een zee gevuld met dolfijnen, zwemmend en springend in het water. Ik heb nog nooit zoveel dolfijnen bij elkaar gezien, wat een prachtig zicht.

We kwamen met een vertraging van bijna een uur aan op het vliegveld van Denpasar. Hier verliep ook alles spoedig, maar alle controles duurden vele malen langer dan in Nederland. Toen ik mijn bagage kwam ophalen van de band zag ik dat de oranje band die ik om mijn koffer had gedaan verdwenen was. Mijn eerste gedachte was dat de douane mijn koffer had geopend en de band er na controle in had gestopt. Helaas, er was geen douane langs geweest en tot nu toe heb ik de band nog niet terug gezien. 

Ik werd netjes opgehaald door een taxichauffeur van het project zelf. We hebben nog even moeten wachten op een paar andere Spaanse meiden voordat we konden vertrekken naar het stadje Pejeng, waar de verschillende appartementen staan die beschikbaar zijn gesteld voor deelnemers van de organisatie Green Lion. Ik kon ein-de-lijk mijn bed induiken. Ik heb eerst nog even kennis gemaakt met mijn kamergenootjes: 3 meiden uit Frankrijk, Zwitserland en Duitsland. De nacht hier was niet zo heel top. Ik sliep slecht maar blijkbaar was ik niet de enige met een zogeheten jetlag. Er lopen hier ontzettend veel hanen. In Nederland slaan deze beesten met zonsopkomst alarm, zodat iedereen weet dat er een nieuwe dag begint. Hier niet hoor. Hier kukeleku'en ze rustig de hele nacht door. Ik hoop maar dat ik hier snel aan kan wennen.

Liefs,

Monique